تجربه یک حس مشترک

امروز سر کلاس داشتن از بچه های جانباز ها و شهدا حرف می زدن

یک پسری بلند شد یعنی یکی از آقایون کلاس

اومد که در مورد جانباز و شهید حرف بزنه

گفت بچه های جانبازان و شهیدان عقده محبت پدر دارند

گفت من به چشم خودم بچه های شهید که از اقوام خودم بودن رو دیدم که چطوری با حسرت می پریدن توی بغل بابام و بهش می گفتن دایی

با وجودی که دایی شون نبوده بچه های خواهر خانمش بودن

یا حتی از بچه ای حرف زد که وقتی پدرش شهید شده توی دل مامانش بوده و هنوز دنیا نیومده بوده

وقتی دنیا میاد باباش رو ندیده بوده و به این آقا می گفته من اصلا نمی دونم شما در مورد پدر که حرف می زنید در مورد چی حرف می زنید

یک لحظه برگشتم به خودم

من نمی خوام آدم عقده ای باشم یعنی نمی خوام کسی فکر کنه و عقده محبت و عقده نبودن پدر رو دارم

البته یعنی این حرف رو به حسرت بدل کنیم بهتره

بله منم حسرت نبودنش رو دارم

اما لااقل من ازش خاطره دارم اما این طفلکی ها هیچ خاطره ای ازش ندارن

منم به جدیت کامل می خوام کسی باشه که مثل کوه پشتم باشه و من اون شخص رو پدر خودم صداش کنم

یا حتی اینم اشاره کرد که دختر خاله اش روز عروسی اش چون پدرش شهید شده بوده اصلا خوشحال نبوده و می گفته اگه بابام بود خیلی بهتر بود

بعد ها هم از عروسی اش به عنوان یک روز خوش تعریف نمی کرده

روی اعصابم خیلی تاثیر منفی گذاشت چی می خواد بشه آینده ی من؟ و امثال من

تازه به نظر من بچه های شهدا و جانبازان خیلی قوی هستند که فقط به نزدیکانشون اینا را می گن

من که همه جا جار می زنم فکر کنم فقط خواجه حافظ شیراز ندونه که من چقد بابامو دوست داشتم و چقد کمش دارم

خدایا العفو